Charakterystyka
Calathea falistolistna/rufibarba (synonimy: Goeppertia rufibarba) pochodzi z Brazylii. Charakteryzuje się wydłużonymi, wąskimi liśćmi o pofalowanych brzegach. Przez brak wzorów na liściach jest jedną z bardziej charakterystycznych kalatei. Na dziś wyróżniamy przynajmniej sześć oddzielnych kultywarów rufibarby różniących się między sobą wielkością liści, ubarwieniem liści i łodyg oraz posiadaniem „włosków”.
Wielkość, tempo wzrostu
Rufibarba podobnie jak reszta kalatei dorasta do około 100 cm wysokości. W sprzyjających warunkach rośnie szybko i wytwarza sporo nowych pędów bezpośrednio z bryły korzeniowej. Na rynku dostępne są sadzonki w różnych rozmiarach (od wersji „miniaturowych” w doniczkach o średnicy kilku centymetrów, po rośliny dorosłe osiągające swoje maksymalne rozmiary).
Podłoże i przesadzanie
Podłoże dla kalatei falistolistnej, tak jak w przypadku innych marantowatych powinno cechować się lekkością, wysoką przepuszczalnością wody i odczynem od kwaśnego do lekko kwaśnego (pH w granicach 4,5-6). Jest ona jedną z tych kalatei, które długo potrafią wybaczać nieodpowiednie oraz zbyt ciężkie podłoże. Nie jest wrażliwa na przelanie i przesuszenia. Do przesadzania przystępujemy w okresie wiosennym/letnim lub z konieczności np. zaraz po zakupie, lub z powodu zbyt ciasnej doniczki. Pamiętajmy, aby zbytnio nie ingerować w korzenie. Nie zalecamy zatem ich mycia, skracania (wyjątek stanowią zgniłe fragmenty korzeni, które trzeba usunąć) i rozrywania na siłę, a jedynie delikatne rozluźnienie palcami i usunięcie tyle starego podłoża, ile jest możliwe w danym przypadku.
Stanowisko i światło
Tak, jak większość marantowatych Calatea rufibarba najlepiej czuje się na stanowisku jasnym i półcienistym, w pomieszczeniach z raczej dużą ilością światła dziennego, ale również pod tym względem jest rośliną mało wymagającą. Stopniowo przyzwyczajane okazy są w stanie bez szkody znieść do kilku godzin bezpośredniego słońca, a także zachować dobrą formę na stanowiskach w pełnym cieniu, które są znacznie oddalone od okien. Unikamy ustawiania jej w pobliżu źródeł ciepła tj. grzejników oraz kominków, często otwieranych okien i drzwi, a także różnego rodzaju otworów wentylacyjnych i nawiewów.
Podlewanie
Nie ma jednego, właściwego harmonogramu podlewania. Częstotliwość i obfitość podlewania będą uzależnione od warunków panujących w mieszkaniu (temperatura, wilgotność powietrza), stanowiska, użytego podłoża i materiału, z jakiego wykonana jest doniczka. Rufibarbę najlepiej podlewać wodą miękką, unikać wody prosto z kranu i kiepskiej jakości. Polecana będzie deszczówka, woda z akwarium, woda przegotowana, przefiltrowana. Pamiętajmy, aby woda była zawsze w temperaturze pokojowej. Spragniona rufibarba daje znać o swoich potrzebach poprzez zawijanie brzegów liści do środka i opuszczając swoje łodygi niżej niż zazwyczaj, tracąc swoją zwartą formę stojącej kępki. Jest rośliną mało wrażliwą na przelanie oraz bardzo szybko odzyskuje formę po przesuszeniu.
Temperatura
Optymalna temperatura dla rufibarby powinna być utrzymywana cały rok na poziomie powyżej 20 stopni Celsjusza.
Wilgotność powietrza
Rufibarba nie jest wymagającą rośliną pod tym względem. Z powodzeniem możemy ją trzymać w pomieszczeniach, w których wilgotność powietrza oscyluje w granicach 50%. Ze względu na specyficzną fakturę liści nie powinno się też jej zraszać i myć pod prysznicem.
Nawożenie
Najlepiej nawozić ją dwa-cztery razy w miesiącu, od marca do września, stosując nawozy organiczne. Naturalne nawozy organiczne, pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, poprawią właściwości chemiczne i fizyczne gleby.
Rozmnażanie
Rozmnażanie przeprowadza się przez podział bryły korzeniowej. Roślinę należy podlać na dwa dni przed wykonaniem zabiegu, by bez komplikacji dokonać jej podziału. Rozmnażanie jest okazją do usunięcia obumarłych fragmentów bryły korzeniowej, ale powinno się przy tym zachować ostrożność.
